Gesprek in de trein

Ik heb de laatste tijd zo veel gereisd en zo veel meegemaakt dat ik blij ben dat ik zo nu en dan wat aan het papier kan toevertrouwen. Ik lees net terug van die vrouw met de capuchon die ik tegenkwam in de trein. Ze wilde terug naar haar geboorteland. Hoe is het als je een reisdoel voor ogen hebt maar geen middelen om er naartoe te gaan? Misschien is ze een vluchteling die niet veilig kan terugkeren. Ik zet mijn computer aan om te kijken wat het internet me hierover vertellen kan. Op YouTube stuit ik op filmpjes over Somalische vrouwen. Het valt me op dat ze vooral over oorlog, besnijdenis en ander geweld gaan. Zouden Somalische vrouwen die in Nederland wonen zich ook met deze zaken identificeren? Waar houden ze zich mee bezig in het dagelijks leven? Waar zijn ze trots op? Hoe vinden ze het hier? Hoe kom ik met hen in contact? In mijn kennissenkring zitten geen Somaliërs.
Twee dagen later zit ik in de stoptrein naar Tilburg. Vandaag reis ik naar het Zuiden. Ik heb gisteren ook nog wat onderzoek gedaan naar de opleidingsmogelijkheden binnen Social Work. Als het goed is sturen ze me een brochure toe. Maar nu zit ik in de trein en heb mijn mp3-speler op mijn oren. Muziek luisteren.
Er komt een jonge vrouw tegenover mij zitten. Ik zie haar kleding en herken haar direct als een Somalische. Net zoals op YouTube. Zoiets bedenk je toch niet! Dit is mijn kans! Maar ik durf haar echt niet zomaar aan te spreken. Wat moet ik zeggen en vragen? Ik blijf stil zitten. We doen allebei of we lucht voor elkaar zijn. De tijd verstrijkt. Volgend station. Ze blijft zitten. Nog maar twee haltes te gaan. Het is nu of nooit! Geloof het of niet, ik heb haar aangesproken!! Ik vertelde over mijn reis en ze reageerde blij verrast. We hebben een prachtig gesprek gehad. Achteraf lijkt het bijna kinderachtig dat ik haar niet gelijk heb aangesproken. Ik bedoel, als we allemaal eens wat meer met elkaar zouden praten dan zouden er geen vreemdelingen meer zijn!