Driewielfiets

Gisteren liet mijn buurvrouw Annie doorschemeren dat ze naar haar zus moest, maar geen oppas had voor haar hond. Ze vroeg het niet direct, maar ik heb aangeboden om hem tussen de middag uit te laten. Eigenlijk vind ik het wel grappig want thuis hadden we ook een hond. Asta, een Duitse herder.
Het is wat druilerig weer, dus ik verwacht niet dat de hond of ik zin hebben om lang te lopen. In de verte ligt een pleintje. Een pleintje met een groepje jongeren. Die staan daar vaker. Ik zoek ze nooit op. Ik ken ze eigenlijk ook niet. Als ik aan kom lopen, roept een van die jongens naar de hond. Die reageert direct en trekt me in de richting van de donkere jongen. Hij buigt zich over het stuur van zijn fiets. Het is een driewielfiets. Hij streelt de hond over zijn kop. ‘Bent u familie van mevrouw Rozen?’ vraagt hij mij. Ik vertel hem dat ik haar buurman ben en de hond voor haar uitlaat. Hij blijkt mevrouw Rozen goed te kennen en soms met haar mee te fietsen als ze de hond uitlaat.
De jongen vertelt dat hij vaak met vrienden op het pleintje rondhangt. ‘Soms komt de politie moeilijk doen. Dan wordt iedereen weggestuurd of aangehouden, behalve ik, want u ziet het misschien niet, maar ik heb een lichamelijke beperking. Hierdoor kan ik niet op een gewone fiets fietsen.
Omdat het nogal ver lopen is vanaf mijn huis, kom ik meestal met mijn aangepaste driewielfiets. Voor mijn vrienden is dat heel normaal. Op een gegeven moment heb ik toch besloten: ik ga niet meer met die fiets. Als ik zonder fiets kom word ik ook wel eens weggestuurd. Ze denken dat ik een Marokkaan ben. Maar ik word liever aangehouden als Marokkaan dan dat ik helemaal niet meedoe als gehandicapte.’