Eten in het ziekenhuis

Daar ben ik weer. Vandaag ben ik in het ziekenhuis op bezoek geweest bij mijn buurman van 78. Die is ernstig ziek. Ik zou al eerder gaan, maar ik ben de laatste tijd zo bezig met reizen dat het er bij ingeschoten is. Het is wel een beetje triest, want zijn kinderen wonen ver weg en veel van zijn kennissen zijn overleden. Dat is de tol van het ouder worden.
Ik zit aan zijn bed. We praten wat. Naast hem ligt een Hindoestaanse mevrouw. Er komen vier kinderen bij haar binnen met twee kleinkinderen. Binnen vijftien minuten staan er twaalf mensen aan het bed. Ze hebben eten voor haar meegebracht.
Na enige tijd komt er een verpleegkundige. Ze blijft hoofdschuddend in de deuropening staan: ‘Dit kan zo niet. Het is echt te druk voor de patiënten.’ De Hindoestaanse vrouw kijkt stilletjes om zich heen. Je kunt zien dat ze het niet fijn vindt dat haar familie weggestuurd wordt. De buurman en ik hebben er niet zo veel last van. Eigenlijk was het best gezellig!
Als ik later door de lange, verlaten gang naar de lift loop, bedenk ik me hoe erg het moet zijn als je steeds afhankelijker wordt van andere mensen. Zeker als je netwerk alsmaar kleiner wordt.
De geur van kruidig eten haalt me uit mijn gedachten. Halverwege de gang zit de familie in de bezoekersruimte lekker te eten. Er staan witte bakjes op tafel. Het is al laat. Eigenlijk heb ik ook wel trek. Maar ja, je gaat jezelf toch niet uitnodigen? Ik wens ze eet smakelijk en loop rustig door. Maar ik denk dat als ik een of ander signaal had afgegeven, dat ik zo mee had kunnen eten. De normaalste zaak van de wereld: met zijn allen op bezoek bij een zieke en eten met een onverwachte gast!